Wanneer ik me probeer te herinneren wanneer ik voor de eerste keer het gevoel had dat ik een deel van mezelf moest verbergen van mijn familie, moet ik terug naar 1990, naar een dag dat ik 5 jaar oud was.
Ik was dat weekend aan het logeren bij mijn grootouders, waar ik altijd heerlijk buiten kon spelen in de velden. Mijn grootmoeder gaf me ook de vrijheid en het vertrouwen om dat zonder al teveel toezicht te kunnen doen. Op het bewuste weekend besloot ik na te gaan of datgene wat ik altijd in tekenfilms had gezien, ook werkelijk kon gebeuren. Niet ver van haar huis liep er namelijk een spoorweg, twee keer per dag kwam daar een trein langs. Met spons en zeep in hand liep ik dus naar de spoorlijn. Zou het waar zijn dat je een trein kunt doen uitglijden door zeep op de sporen te smeren?
Langzaam begon ik de zeep op de sporen te smeren. Ik moest mijn spel echter plotseling onderbreken toen ik mijn grootmoeder hoorde vragen wat ik aan het doen was. "Niets!" zei ik, "ik ben gewoon de spoorlijnen aan het schoonmaken!"
Dat was niet de laatste keer dat ik zou moeten liegen over wat ik doe en waar ik van hou. Volwassen worden bleek te betekenen dat ik, net als zoveel anderen, "mijn echte ik" soms moest verbergen van de mensen die me het dierbaarste zijn. Niet omdat ik zelf vind dat er iets mis met me is, maar omdat het in een land waar tradities belangrijker zijn dan wetten, moeilijk is om niet gewoon te doen wat iedereen van je verwacht.
Het zou na die dag nog 16 jaar duren voordat ik de keuze zou kunnen maken over hoe ik wilde leven. Ik zou bij mijn familie kunnen blijven, maar ik was er zeker van dat ze op een bepaald moment mijn seksuele geaardheid zouden ontdekken. Dat zou het einde van mijn leven betekenen. Ik zou ook bij hen kunnen weggaan, een nieuw leven beginnen waarin ik zou kunnen zijn wie ik ben en mezelf redden, maar dat zou niet noodzakelijk een makkelijker leven zijn.
Dat is nu 3 jaar geleden, de dag dat ik mijn eigen leven begon in Jordanië, het land waar ik zo veel van hou. Jordanië is een heel vreedzaam land, en homoseksualiteit is er ook nooit tegen de wet geweest. Maar zoals ik al zei is Jordanië ook een land waar de wet minder belangrijk is dan de traditie. Ik begon een zelfstandig leven op te bouwen, een eigen thuis en mijn eerste baan. Maar het werd niet zo eenvoudig als ik dacht. Een van de eerste dingen die mijn baas me vertelde toen hij me aannam, was dat ik mezelf zoveel mogelijk als een hetero moest gedragen zodat niemand vermoedens zou krijgen over zijn eigen geaardheid. Ook nu nog moet ik een deel van mezelf verbergen want mijn baas is bang dat mensen anders zullen begrijpen dat hij ook homo is!
Als je hierheen zou komen, zou je waarschijnlijk geregeld twee mannen hand in hand zien rondlopen, dat is een heel normaal teken van vriendschap. En waarschijnlijk zou je ook een paar homo jongens in de straat zien wandelen, misschien lopen ze in een van de gay-friendly buurten, of misschien zou je geluk hebben en ben je hier op een donderdag wanneer er een homofuif is. Of misschien zul je ‘s morgens wakker worden, je hetero masker opzetten, je dagelijkse leven leiden en dan ‘s avonds, wanneer je thuis komt, je echte leven weer laten beginnen.
Maar ook dan, als je een avond met hetero vrienden of collega’s doorbrengt, zul je moeten kiezen hoe je je leven wilt leiden. Want als ze je erop betrappen dat je naar een leuke jongen aan het kijken bent en er een opmerking over maken, dan zul je er niets meer aan hebben om te zeggen: "Niets, ik ben gewoon de spoorlijnen aan het schoonmaken!"
[nvdr: Hartelijk dank aan de vertaler]
No comments:
Post a Comment