Naast een vlammend passierode ruiker en de felicitaties van de jury, zal haar gedicht verspreid worden via een publicatie in The Rainbow Gazet en als postkaartje. Of liever gezegd een postkaartje op 5.000 exemplaren die via culturele centra, allochtone- en holebi-organisaties, ... over heel Vlaanderen en Brussel verspreid zullen worden.
Marion zweefde nog steeds toen we haar interviewden, maar we kregen toch een antwoord op onze vragen:
Merhaba: Hallo Marion, kan je je even voorstellen en ons vertellen waarom je meedeed aan de wedstrijd 'Liefde, breng ons Dichter' van Merhaba?
Marion:
Ik ben een van de bevoorrechten die in een land wonen waar we met onze grote liefde kunnen trouwen, ook al is zij of hij van hetzelfde geslacht.
Ik heb daarnaast geluk gehad in die zin dat ik tweelingzonen ter wereld heb mogen brengen, die mijn vrouw vervolgens ook heeft kunnen adopteren. In het overgrote deel van de wereld is dit ondenkbaar.
Ik heb altijd affiniteit gehad met gelijke behandeling en het wegnemen van discriminatie. Ik heb EGALITE, de vereniging van homoseksuele Europese ambtenaren, geleid en onder meer samen met mijn vrouw in 2007 de EuroGames-ceremonies voorbereid en geregisseerd en een tentoonstelling opgezet met de titel 'Echt verbonden - Brides and Grooms', over het opengesteld burgerlijk huwelijk.
Ik werk als tolk in de 'eenheid in verscheidenheid' binnen de Europese instellingen en rond op dit moment de opleiding tot Gestalt-therapeut af.
'Vlieger in de wind' schreef ik vanuit het besef dat onze liefde voor sommige 'buitenstaanders' - al behoren ze tot onze familie en andere naaste omgeving - moeilijk te vatten kan zijn, dat ze soms hun grondvesten lijkt te doen schudden, alsof ons geluk een bedreiging voor hun wereldbeeld zou vormen.Merhaba: Had je verwacht te winnen? Wat vond je van de poëzieavond tot dan toe?
Marion: Het was een tweetalige wedstrijd, en ik dacht dat franstalige gedichten wellicht meer allochtone holebi's zouden aanspreken (een klein vooroordeeltje dat meteen zorgvuldig ontkracht is ;-)). Ik had het al heel fijn gevonden als het een blaadje in jullie bloemlezing zou mogen vullen. Maar toen mijn gedicht nog niet aan de orde was geweest en gedicht nummer twee werd getoond terwijl er links van mij een dame met een bos bloemen verscheen, begon het te kriebelen... Ik ben heel blij met de ruimte die 'Vlieger in de wind' krijgt!
Het was een zwoele avond, de ramen stonden open, er lagen tapijten en kussens op de grond en ik waande mij op bezoek in Marrakech. Ik heb genoten van de diversiteit onder de aanwezigen en merkte hoe spannend jullie het zelf vonden om als vereniging bijeen te zijn en naar buiten te treden. Sommige inzenders wilden of konden hun gedicht niet zelf voordragen, en dat geeft wel aan dat er nog een hele weg af te leggen is. De taal van de zanger en de trommelaarster klonk mij nog universeler in de oren dan alle gedichten samen. Jullie hebben veel talent in huis, ook de illustraties bij de gedichten vond ik prachtig.
Merhaba: Waar gaat je gedicht 'Vlieger in de wind' over (waar haalde je de inspiratie vandaan)?
Marion: Ik heb het gedicht ingestuurd voor 'Liefde breng ons Dichter' omdat het voor mijn gevoel naadloos aansluit bij de boodschap waar Merhaba symbool voor staat, en omdat ik het fijn vind om wederzijdse inspiratie op te doen.
Het gedicht kwam in een vloeiende beweging binnensijpelen. Ik hoop dat de lezer er iets eigens uit zal afleiden, en ik wil het dus liefst niet te veel 'invullen'. De aanleiding ertoe speelde levenslang: ik kom uit een christelijke achtergrond en heb niet alleen jarenlang geworsteld met mijn liefde voor een vrouwelijke partner, maar ook veel verdriet gehad door de afkeuring van de kant van mijn naaste familie.
Ik heb in de loop der tijd mijn eigen weg gevonden en samen met mijn vrouw en kinderen iets moois opgebouwd, maar het heeft lang geduurd voor ik mijn familie en anderen die dat niet zo op prijs stelden met een gerust en open hart tegemoet kon treden, met respect voor hun en mijn eigen eigenheid.
Want wat voor zin heeft het om respect en ruimte van anderen te vragen als ik die zelf ook niet van harte bied?
Ik heb 'Vlieger in de wind' geschreven omdat ik gegrepen was door het verhaal dat vriendinnen mij vertelden toen ze op het punt van trouwen stonden en een koude douche kregen van de ene helft van de familie. Ik vind het zo triest dat sommige mensen zich geen raad weten met het verlangen naar verbinding van hun naasten, en dat ze zo zichzelf soms nog verder vastzetten en anderen een gedeelte van de vreugde ontnemen...
Merhaba: Heb je een idee waarom het gedicht allochtone holebi's kan aanspreken?
Marion: Allochtone holebi's zijn een minderheid binnen andere minderheden, en hebben dus meer uit te zoeken dan een doorsnee autochtoon. Dat is geen gemakkelijke weg, en ik zou me kunnen indenken dat een allochtone holebi zich een tijd lang gedeisd denkt te moeten houden om anderen niet te kwetsen met zijn of haar authentieke manier van zijn, of zelfs om niet onderdrukt te worden.
Het vergt moed om desondanks te leven zoals je hart je ingeeft, en misschien kan het gevoel rond mijn vlieger - met de davers op je lijf toch respect opbrengen voor de ander en leren dat de liefde wegen vindt - het perspectief wat verruimen.
Merhaba: Wil je er nog iets aan toevoegen?
Marion:Er is geen koe zo bont, of er is een vlekje aan... Iedereen is anders, en als we elkaar de ruimte geven om elk op onze eigen manier te leven, zonder afbreuk te hoeven doen aan onszelf of een ander, wordt de wereld er elke dag rijker van. Veel goeds voor Merhaba!
Marion, alvast bedankt voor het interview en we wensen je 'Vlieger in de wind' en je verder leven gunstige winden toe!
No comments:
Post a Comment