Een Merhabar is altijd iets waar ik naar uitkijk. Eén avond in de maand gevuld met orientaalse muziek, koekjes en muntthee. En in aanwezigheid van een divers publiek. Deze afgelopen editie was dan nog eens anders dan anders. Het was een editie gericht op de lesbo in ons al, als onofficieel begin van de L-week. Er was een optreden van buikdanseressen voorzien en alles werd gedaan voor en door vrouwen. Het was een ware verademing dat er zoveel vrouwen zelf aanwezig waren. Want laten we er niet flauw over doen, Merhaba bereikt moeilijk het 'vrouwelijk' gedeelte van het Merhaba-publiek. Maar het was fantastisch. Het was heerlijk. En dan heb ik het niet over de koekjes en de thee.
Een diverser publiek dan anders en mensen die hun heupen alle kanten van het regenbooghuis in Brussel lieten zien. Nog maar eens werd de nood aan een nieuwe Arab Funky Party schrijnend duidelijk. Gelukkig dat het Merhaba-team daaromtrent nog steeds de hoop niet heeft opgegeven.Een paar gesprekjes met aanwezigen maakte ook duidelijk dat een organisatie als Merhaba nog steeds uiterst noodzakelijk is. Allochtone holebi's hebben nog steeds een plek nodig waar ze zichzelf kunnen zijn. Zelf al is dat maar voor één avond in de maand. Ze hebben nog steeds de steun en bevestiging nodig dat ze niet alleen op de wereld zijn. Dat er nog andere 'abnormalen' zijn. Dat ze tenminste één avond in de maand hun volledige eigen kunnen zijn. En dat ze die avond ook hun andere (holebi en/of allochtone) identiteit ten volle kunnen beleven. En daar hoort een groot deel met de heupen wiegen bij.Wat is het toch heerlijk dat Merhaba bestaat.
No comments:
Post a Comment